Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Obornikach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

O., dnia 10 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Obornikach I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:sędzia Tomasz Vogt – Kostecki

Protokolant:Katarzyna Starosta

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2025 r. w Obornikach

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o.

przeciwko (...) S.A.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 942,73 (trzy tysiące dziewięćset czterdzieści dwa 73/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  3 450,73 zł od dnia 29 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty;

b)  492 zł od dnia 16 maja 2024 roku do dnia zapłaty;

2.  kosztami procesu obciąża w całości pozwanego pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

sędzia Tomasz Vogt – Kostecki

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. z siedzibą w G. (dalej: powód), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem wniósł pozew do Tutejszego Sądu przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: pozwany), domagając się zasądzenia od pozwanego na swą rzecz kwoty 3.942,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 3.450,73 zł od dnia 29 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 492 zł od dnia 16 maja 2024 r. oraz zasądzenia od pozwanego na swą rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, a także zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 11 czerwca 2024 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Obornikach orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swą rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwany uzasadniając swe stanowisko wskazał m.in., że wypłacił już odszkodowanie, wskazał nadto, że poszkodowany po kolizji prawdopodobnie zbył uszkodzony pojazd. Pozwany zaprzeczył, aby koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy był celowy, ekonomicznie uzasadniony oraz pozostawał w związku przyczynowym z zaistniałą szkodą oraz zakwestionował prawdziwość załączonej do pozwu kalkulacji. Pozwany wskazywał na dynamiczny charakter szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2022 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzony został pojazd marki B. o nr rej. (...). Sprawcą wypadku był właściciel pojazdu, którego z pozwanym łączyła obowiązująca w dniu zdarzenia umowa ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody wywołane ruchem tegoż pojazdu. Uszkodzeniu uległ tył pojazdu. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego sporządził kalkulację naprawy i ustalił wysokość szkody na kwotę 5.802,73 zł. Decyzją z dnia 28 grudnia 2022 r. przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 5.086,09 zł. Poszkodowanemu z tytułu naprawienia szkody wypłacono kwotę 5.802,73 zł. J. C. naprawił pojazd we własnym zakresie, jest mechanikiem i naprawę wykonał osobiście.

W wyniku umowy przelewu wierzytelności (...) Finanse sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w Z. nabył od J. C. (poszkodowanego) roszczenie wobec pozwanego o naprawienie szkody wywołanej opisaną wyżej kolizją. (...) Finanse sp. z o.o. sp. k. z sidzibą w Z. zbył tę wierzytelność na rzecz powoda.

(...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu B., nr rejestracyjny (...). Według sporządzonej kalkulacji koszt naprawy pojazdu wynosi 9.253,46 zł brutto. Koszt sporządzonej przez powoda kalkulacji to 492 zł. Pismem z dnia 7 maja 2024 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.450,73 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty i kwoty 692 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia określonego jako 7 dni od otrzymania wezwania do dnia zapłaty – w nieprzekraczalnym terminie 7 dni.

Koszt naprawy uszkodzeń pojazdu będącego przedmiotem kolizji przy zastosowaniu cen nowych części oryginalnych, pochodzących z sieci dealerskiej B. oraz stawki serwisów niezależnych rbh= 120 zł netto wynosi 9.308,60 zł. Jednocześnie brak jest części do optymalizacji – brak zamienników. Naprawa wykonana przez poszkodowanego przywróciła pojazd do stanu sprzed szkody pod kątem użytkowym. Oględziny nie wykażą czy były wykonane wszystkie czynności naprawcze (można to ustalić tylko w trakcie procesu naprawczego). Pojazd w chwili szkody miał 7 lat, jakiekolwiek ubytki wartości pojazdu po pierwszej naprawie wykonuje się do 6 lat. Jeśli naprawa została wykonana w sposób nie technologiczny, to wartość pojazdu będzie niższa. Kalkulacja sporządzona przez ubezpieczyciela nie jest kompletna, ponieważ brakuje części jednorazowych, stawka roboczogodziny jest bardzo niska. Zaniżono także koszty materiału lakierniczego. Jeśli przyjąć, że kosztorys pozwanego jest kosztorysem ofertowym, to nie jest to kosztorys wiążący. Poszkodowany nie miałby możliwości naprawy samochodu na wolnym rynku za pieniądze wypłacone przez ubezpieczalnię.

okoliczności częściowo bezsporne, a nadto dowody: pismo z dnia 28 grudnia 2022 r. (k. 11 akt), ustalenie wysokości szkody nr (…) (k. 12-13 akt), umowa przelewu wierzytelności nr UM_ (...) z załącznikami (k. 14-15v akt), umowa przelewu wierzytelności nr UM_ (...) z załącznikiem i pełnomocnictwem (k. 16-18 akt), kalkulacja naprawy nr (...) (k.19-21 akt), faktura VAT nr (...) (k. 22), wezwanie do zapłaty (k. 23 akt), zeznania świadka J. C. (protokół rozprawy k. 78 akt), opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej M. C. z załącznikami (k.90-102 akt) wraz z ustną opinią uzupełniającą (protokół rozprawy k. 143 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie faktów przyznanych przez strony (art.229 i art.230 k.p.c.), opinii biegłego, zeznań świadka J. C. oraz dowodów z dokumentów.

Dowodom z dokumentów Sąd dał wiarę w pełni, gdyż zostały sporządzone przez osoby do tego uprawnione, w zakresie swych kompetencji, a żadna ze stron nie znalazła podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, podstaw takich nie znalazł także Sąd.

Za wiarygodną należało uznać opinię wydaną przez biegłego M. C.. Biegły przeanalizował materiał poglądowy wskazany przez Sąd, a nadto odniósł się do zakreślonej przez Sąd tezy dowodowej. Opinia została sporządzona w sposób niebudzący wątpliwości co do jej fachowości i rzetelności. Ani sposób gromadzenia materiału dla wydania opinii, ani też wysnute przez biegłego wnioski nie budzą wątpliwości z punktu widzenia logiki, czy zasad doświadczenia życiowego. Pismem z dnia 17 grudnia 2024 r. powód wniósł o rozszerzenie tezy dowodowej dla biegłego. Z uwagi na powyższe biegły na rozprawie w dniu 3 lutego 2024 r. złożył ustną uzupełniającą opinię, w której szczegółowo wyjaśnił dodatkowe kwestie, które wskazywał w swym piśmie powód. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała sporządzonej przez biegłego opinii (pisemnej oraz ustnej). Łącząc te wszystkie elementy, stanowisko biegłego należało uznać za przydatne dla ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Zeznaniom świadka Sąd dał wiarę w pełni, albowiem były one spontaniczne, spójne i logiczne. Zeznania świadka nie pokrywają się z opinią biegłego w zakresie, w jakim świadek zeznał, że wypłacone przez pozwanego odszkodowanie wystarczyło na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. W ocenie Sądu w tej kwestii należy brać pod uwagę opinię biegłego, albowiem kwestie te wymagają wiadomości specjalnych, a poszkodowany jest z wykształcenia mechanikiem, ale nie jest biegłym w zakresie motoryzacji. Zeznania świadka są wiarygodne, bowiem jak zeznał biegły, świadek przywrócił pojazd do stanu użytkowego. Zdaniem Sądu nie jest to jednak równoznaczne z przywróceniem pojazdu do stanu sprzed szkody – biegły wprost wskazał w swej opinii uzupełniającej, iż poszkodowany nie miałby możliwości naprawy samochodu na wolnym rynku za pieniądze wypłacone przez ubezpieczalnię.

Postanowieniem wydanym w toku rozprawy z dnia 3 lutego 2025 r. Sąd pominął wnioski dowodowe, o których mowa w pkt 5-7 sprzeciwu od nakazu zapłaty (por. k. 29v) oraz w pkt 1 i 2 pisma pełnomocnika powoda z dnia 17 grudnia 2024 r. (por. k. 116 akt) – uznając dowody te za nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (art. 805§1 k.c.). Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art.822§1 k.c.). Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego wyznaczona jest – zarówno co, do zasady jak i granic – odpowiedzialnością tego posiadacza lub kierowcy (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003, III CZP 32/03, LEX nr 78592).

Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej deliktowej są: szkoda, wystąpienie faktu, za który ustawa czyni odpowiedzialnym określony podmiot, czyli czynu niedozwolonego oraz związek przyczynowy między czynem niedozwolonym, a szkodą w tej postaci, że szkoda jest jego zwykłym następstwem.

Powyższe wprost przekłada się na niniejszą sprawę.

Mając na uwadze stanowiska stron należy uznać, że bezspornym było, iż pozwany co do zasady ponosi odpowiedzialność za uszkodzenie należącego do poszkodowanego pojazdu marki B. w kolizji opisanej w pozwie. W wyniku zawarcia umów przelewu wierzytelności roszczenie o naprawienie szkody wynikłej wskutek kolizji przysługuje obecnie powodowi.

Mając na uwadze zgromadzone dowody, w szczególności opinię biegłego uznać należało, że koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji wynosi 9.308,60 zł. Podkreślić przy tym trzeba, że dla ustalenia wysokości szkody pokrzywdzonego nie ma znaczenia fakt czy naprawa uszkodzeń została faktycznie wykonana, ani też – czy poszkodowany w ogóle nosił się z zamiarem wykonania takiej naprawy (por. orzeczenie SN z 20 lutego 2019 roku sygn. akt III CZP 91/18).

Sądowi znane są poglądy wyrażone w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego w orzeczeniach: 1. uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. w sprawie o sygn. III CZP 142/22 i 2. uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2024 r. w sprawie o sygn. III CZP 65/23, gdzie Sąd Najwyższy wyraził odmienny pogląd od prezentowanego wyżej, kwestionując zasadność ustalenia odszkodowania, w przypadku szkody częściowej, jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego także wtedy, gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania pojazd zostanie naprawiony. Sąd Rejonowy nie podziela stanowiska wyrażonego w ww. uchwałach, aprobując stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w orzeczeniu z dnia 20 lutego 2019 r. w sprawie III CZP 91/18. W ocenie Sądu Rejonowego przyjęcie poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwałach o sygn. III CZP 142/22 i III CZP 65/23 prowadziłoby do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej poszkodowanych, którzy naprawili pojazd w stosunku do tych poszkodowanych, którzy takiej naprawy nie dokonali (ta druga grupa poszkodowanych mogłaby domagać się naprawienia szkody w wysokości hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego naprawy, podczas, gdy pierwsza grupa poszkodowanych tylko do wysokości kosztów faktycznie poniesionych na naprawę).

Sąd nie podziela stanowiska pozwanego w zakresie, w jakim kwestionuje on zasadność kosztu sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy przez powoda. W ocenie Sądu koszty poniesione z tego tytułu pozostają w związku ze szkodą i są wynikiem zbyt niskiego odszkodowania przyznanego przez ubezpieczyciela. Strona, która nie posiada fachowej wiedzy z dziedziny motoryzacji jest uprawniona do wcześniejszego ustalenia, czy jej ewentualne, dalsze roszczenie jest zasadne. Powód nie musiałby zlecać sporządzania opinii, gdyby w ogóle nie doszło do szkody.

Łącząc powyższe elementy należało przyjąć, że powód wykazał istnienie szkody zarówno co do zasady, jak i co do wysokości (koszt naprawy + koszt prywatnej opinii). Skoro faktyczny koszt naprawy przywracający pojazd do stanu sprzed kolizji wyniósł 9.308,60 zł, a pozwany wypłacił już kwotę 5.802,73 zł to powód mógł domagać się zapłaty z tytułu uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu różnicy między wartością kosztów tej naprawy (9.308,60 zł) a kwotą należnego według pozwanego odszkodowania (5.802,73 zł), tj. kwoty 3.505,87 zł (przy czym powód dochodził kwoty niższej). Nadto w ocenie Sądu, z przyczyn wcześniej opisanych, zasadne jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztu prywatnej opinii przedłożonej przez powoda (492 zł). W konsekwencji roszczenie powoda jest zasadne do łącznej kwoty dochodzonej niniejszym pozwem. Biorąc pod uwagę datę zgłoszenia szkody, art.481 k.c. i art.14 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2013 poz. 392 z późn. zm.), uznać należało, że zgłoszone roszczenia odsetkowe co do należnej kwoty świadczenia głównego także są uzasadnione. Połączenie powyższego skutkować musiało orzeczeniem jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Mając na uwadze stanowiska stron oraz rozstrzygnięcie Sądu uznać należy, że powód „wygrał” proces w całości. Zatem to pozwanego należało obciążyć kosztami procesu, pozostawiając ich wyliczenie referendarzowi sądowemu (na podstawie art. 108§1 k.p.c.). Skutkowało to orzeczeniem jak w punkcie 2 wyroku.

sędzia Tomasz Vogt-Kostecki