Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Obornikach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

O., dnia 8 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Obornikach I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Vogt – Kostecki

Protokolant: Katarzyna Starosta

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2023 r. w Obornikach

sprawy z powództwa (...) spółki z o.o. spółki komandytowej z siedzibą w (...) Młynie

przeciwko N. (N.) B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  kosztami postępowania obciąża w całości powódkę pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

sędzia Tomasz Vogt – Kostecki

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. sp.k. (dalej: powódka), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego adwokatem, wniosła do Sądu Rejonowego w Drawsku Pomorskim o zasądzenie od pozwanej N. B. (dalej: pozwana) na rzecz powoda kwoty 31 341, 00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia liczonymi od dnia 26-10-2021 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Uzasadniając swoje stanowiska powódka wskazała, że od dnia 16-11-2018 r. na terenie parkingu strzeżonego należącego do powoda w (...) Młynie znajduje się samochód pozwanej marki B. (...) o nr rej. (...). Powyższe auto zostało pozostawione przez stronę pozwaną bez wyrażenia zgody przez powoda. Tym samym od 16-11-2018 r. strona pozwana korzysta bezumownie z nieruchomości będącej własnością powoda. Strony nigdy nie zawarły umowy przechowania. Od dnia 16-11-2021 r. powód obciążał stronę pozwaną kwotą 20 zł netto za każdy dzień postoju ww. pojazdu. Strona powodowa pismem z dnia 20-09-2021 r. informowała powódkę o powyższym, wzywając ją do niezwłocznego odbioru pojazdu, nie później niż do dnia 30-09-2021 r. Jednocześnie powód zaznaczył, ze od dnia 1-10-2021 r. opłata za bezumowne pozostawienie pojazdu na terenie jej parkingu będzie wynosiła 500 zł netto za każdy dzień postoju. Strona powodowa wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 31 340, 40 zł, na którą składa się kwota 30 725, 40 zł tytułem kosztów za parkowanie przedmiotowego pojazdu oraz kwota 615 zł tytułem kosztów jego holowania. Strona pozwana nie uregulowała powyższego zobowiązania, zwracając fakturę i wskazując, iż jest ona bezzasadne. Pomimo wezwania do zapłata pozwana do dnia pozwu nie uregulowała dochodzonej przez powoda kwoty.

Postanowieniem z dnia 10-10-2022 r. sprawa została przekazana do Tutejszego Sądu.

W odpowiedzi na pozew pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Uzasadniając swoje stanowiska pozwana wskazała, że samochód o którym mowa w pozwie został pierwotnie zakupiony przez W. S. (1), prezesa zarządu komplementariusza powódki, dla jego ówczesnej partnerki życiowej T. B., która jest siostrą pozwanej. Pozwana zgodziła się zostać formalną właścicielką samochodu, jednak nigdy go nie użytkowała, gdyż faktycznie cały czas pozostawał w posiadaniu jej siostry. 16-11-2018 r. miała miejsce kolizja drogowa w wyniku, której samochód został uszkodzony i nie nadawał się do dalszej jazdy. W. S. (1) zadeklarował, że on lub powódka zorganizuje i opłaci holowanie pojazdu, do czego wyznaczył pracownika spółki (...). Pozwana podpisała i wręczyła W. S. (1) zgodę na sprzedaż lub złomowanie pojazdu, z uwagi na znaczne uszkodzenia samochodu po kolizji i ekonomiczną nieopłacalność naprawy. W dniu 22-09-2021 r. pozwana otrzymała ostateczne wezwanie do odbioru pojazdu wraz z informacją o kosztach jego przechowywania. Było to pierwsze wezwanie do odbioru pojazdu jakie pozwana otrzymała od powódki, a pozwana nie wiedziała, że pojazd był wcześniej przechowywany pozostając w przekonaniu, że został sprzedany. Dnia 8-10-2021 r. pozwana odebrała pojazd za pośrednictwem swojego przedstawiciela i następnie pojazd sprzedała, mając na uwadze, że pojazd był w fatalnym stanie. W ocenie pozwanej powództwo o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości jest bezzasadne, chociażby z tego powodu, że pozwana nie korzystała z nieruchomości powódki w złej wierze.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes zarządu komplementariusza powódki W. S. (1) pozostawał w nieformalnym związku z T. B. – siostrą pozwanej. W. S. (1) i T. B. poznali się w 2014 r. w przedsiębiorstwie (...), gdzie T. B. podjęła pracę po przyjeździe do Polski, a zaczęli się spotykać w 2015 r. Pozwana od 2009 r do stycznia 2019 r. zarządzała przedsiębiorstwem powódki (fabryką) w R.. W dniu 21-03-2017 r. W. S. (1) podarował z okazji urodzin T. B. samochód marki B. (...) o nr rej. (...) (dalej: pojazd) o którym mowa w pozwie. Ze względu na to, że T. B. nie miała obywatelstwa polskiego, ani nie miała aktualnej karty stałego pobytu, przeniesienie własności pojazdu dokonane zostało w formie zawarcia umowy sprzedaży samochodu z dnia 5-06-2017 r. między W. S. (1) (jako sprzedającym) a pozwaną (jako kupującą). W umowie sprzedaży pojazdu cena została określona na kwotę 7 500 zł, jednakże nieformalne porozumienie między W. S. (1) a pozwaną zakładało, że faktycznie cena nigdy nie miała zostać uiszczona, gdyż pojazd stanowił prezent urodzinowy dla T. B.. T. B. po otrzymaniu pojazdu nie od razu zaczęła nim jeździć, gdyż niewiele wcześniej uzyskała uprawnienia do prowadzenia pojazdów. W okresie od marca 2017 r. od maja 2018 r. pojazd był wykorzystywany przez powódkę dla celów związanych z działalnością przedsiębiorstwa. Pozwana wystawiła upoważnienie do korzystania z pojazdu przez powódkę. Powódka w tym okresie opłacała ubezpieczenie, przeglądy, serwisowanie i naprawy pojazdu. Pozwana, ani w tym okresie, ani wcześniej nie jeździła pojazdem, ani w żaden inny sposób z niego nie korzystała. Od maja 2018 r. T. B. zaczęła korzystać z pojazdu, przy czym wszystkie opłata związane z eksploatacją pojazdu (z wyłączeniem kosztów paliwa, które T. B. ponosiła sama) ponosiła powódka. Pozwana w tym okresie również nie korzystała z pojazdu. 16-11-2018 r. doszło do kolizji pojazdu, który prowadziła T. B., na skutek czego pojazd uległ poważnemu uszkodzeniu i po kolizji nie był jezdny. W. S. (1) polecił pracownikowi powódki przetransportowanie uszkodzonego pojazdu do warsztatu naprawczego powódki znajdującego się w (...) Młynie, celem przeprowadzenia badania czy pojazd nadaje się do naprawy powypadkowej. Faktura obejmująca koszty holowania pojazdu do (...) Młyna w kwocie 615 zł brutto została wystawiona do zapłaty na powódkę. Pracownik powódki poinformował T. B., że zorientuje się czy uszkodzony samochód będzie można naprawić i czy będzie to opłacalne. Następnie W. S. (1) poinformował T. B., że naprawa uszkodzonego pojazdu jest nieopłacalna. W styczniu 2019 r. W. S. (1) pokazał T. B. zdjęcie nowego auta, który zamierzał jej podarować w związku z uszkodzeniem pojazdu. 4 lutego 2019 r. T. B. odeszła z pracy u powódki i przestała się spotykać się z W. S. (1). T. B. oraz pozwana pozostają od zakończenia współpraca z powódką w konflikcie z W. S. (1). W związku z uszkodzeniami pojazdu w stopniu czyniącym jego naprawę nieopłacalną W. S. (1) polecił pracownikom powódki nabycie takiego samego pojazdu, ale z uszkodzonym silnikiem. Następnie silnik z uszkodzonego pojazdu pracownicy powódki na polecenie W. S. (1) przełożyli do pojazdu z uszkodzonym silnikiem. Po wymianie silników uszkodzony w kolizji z dnia 16-11-2018 r. pojazd stał w dalszym ciągu w (...) Młynie na terenie parkingu powódki. Natomiast pojazd do którego przełożono silnik był wykorzystywany do działalności powódki. Korzystali z niego pracownicy powódki dla celów służbowych.

dowody: zeznania świadków T. B., A. S., R. T., T. G., częściowo prezesa zarządu komplementariusza powódki W. S. (1), zeznania pozwanej, pokwitowanie KPP w O. z dnia 16-11-2018 r., wniosek polisa (...) nr (...) z dnia 7-05-2018 r., umowa sprzedaży samochodu z dnia 5-06-2017 r., decyzja o czasowej rejestracji pojazdu z dnia 18-07-2017 r.

Pismem z dnia 20-09-2021 r. pracownik powódki R. T. wezwał pozwaną w imieniu powódki do odbioru pojazdu, do dnia 30-09-2021 r., jednocześnie informując, że od dnia 16-11-2018 r. powódka obciąża pozwaną kwotą 20 zł netto za każdy dzień postoju ww. pojazdu, natomiast w przypadku nieodebrania pojazdu od dnia 1-10-2021 r. opłata za parkowanie pojazdu będzie wynosiła 500 zł netto za każdy dzień postoju.

dowód: pismo powódki z dnia 20-09-2021 r.

Pismem z dnia 24-09-2021 r. pozwana, działając przez swojego pełnomocnika, odmówiła powódce zapłaty należności za parkowanie pojazdu na nieruchomości powódki od dnia 16-11-2018 r., wskazując, że nie miała woli pozostawienia tam pojazdu.

dowód: pismo pełnomocnika pozwanej z dnia 24-09-2021 r.

Pozwana w dniu 8-10-2021 r., odebrała pojazd z parkingu powódki, przez swojego przedstawiciela, a następnie go sprzedała. W chwili odbioru pojazd był w znacznym stopniu uszkodzony po kolizji, w tym zderzak przód-tył, szyba czołowa, maska, lampy oraz drzwi tylne, a ponadto korozja i pleśn. Nie nadawał się do jazdy, nie było możliwe jego uruchomienie.

dowód: protokół zdawczo-odbiorczy pojazdu z dnia 8-10-2021 r., zeznania świadka R. T., T. B., zeznania pozwane

Powódka w dniu 10-11-2021 r. wystawiła pozwanej fakturę nr (...) na kwotę 31 340,40 zł brutto – z tytułu parkowania pojazdu na kwotę 30 725, 40 zł brutto, z tytułu kosztów holowania na kwotę 615 zł brutto. Pozwana zwróciła powódce ww. fakturę, wskazując jednocześnie w piśmie z dnia 17-11-2021 r., że faktura jest całkowicie bezzasadna.

dowód: pismo pozwanej z dnia 17-11-2021 r.

Pismem z dnia 8-12-2021 r. powódka działając przez swojego pełnomocnika wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 31 340, 40 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26-10-2021 r. do dnia zapłaty, wskazując, że należność wynika z nieopłaconej faktury nr (...) z dnia 10-11-2021 r.

dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 8-12-2021 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań ww. świadków oraz dowodów z dokumentów.

Za autentyczne i wiarygodne Sąd uznał złożone do akt sprawy dokumenty. Ich autentyczności i moc dowodowo nie była kwestionowana przez żadną ze stron a i Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków T. B., A. S., R. T. i T. G.. Zeznania te były logiczne, spójne, spontaniczne i szczere, wzajemnie się uzupełniały, a nadto korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadkowie ci, w ramach swoich możliwości odtwórczych i w granicach wiedzy którą przedstawili fakty dotyczące pojazdu o którym mowa w pozwie i jego parkowania na nieruchomości stanowiącej własność powódki.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania pozwanej N. B.. Zeznania te były spójne, spontaniczne i szczere a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Za wiarygodne tylko częściowo Sąd uznał zeznania przesłuchanego za stronę powodową prezesa zarządu komplementariusza powódki W. S. (1). Sąd nie dał wiary co do tego, że pojazd nie był prezentem dla T. B. na urodziny oraz że wszelkie czynności dokonywane z pojazdem po kolizji z dnia 16-11-2018 r. przez pracowników powódki (weryfikacja czy jego naprawa jest opłacalna, zakup pojazdu z uszkodzonym silnikiem celem przełożenia do niego silnika z uszkodzonego pojazdu, pozostawienie pojazdu na terenie powódki w (...) Młynie) były wykonywane na polecenie pozwanej, a W. S. (1) nic o tym nie wiedział i takich poleceń pracownikom nie wydawał. Zeznania W. S. (1) w tym zakresie pozostają w sprzeczności nie tylko z wiarygodnymi zeznaniami świadków: T. B. i T. G. a także z wiarygodnymi zeznaniami pozwanej, ale również stoją w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego. Z zeznań powołanych wyżej świadków wynika, że pojazd był wykorzystywany przez T. B. a pozwana pojazdu tego nie używała. Świadczy to, iż pozwana nigdy nie sprawowała nad nim żadnego władztwa. Nawet w okresie przed rozpoczęciem korzystania z pojazdu przez T. B., pozwana będąc formalnie jego właścicielką nie tylko z tego pojazdu nie korzystała, ale zostawiła go całkowicie w dyspozycji powódki. Trzeba mieć również na uwadze, że T. B. i W. S. (1) pozostawali w związku nieformalnym od 2015 r. do lutego 2019 r., przy czym Sąd nie dał wiary zeznaniom W. S. (1), że ich związek rozpadł się już pół roku przed umową sprzedaży samochodu zawartą z pozwaną. Gdyby było inaczej trudno byłoby wyjaśnić dlaczego W. S. (1) miałby sprzedać pozwanej pojazd z przeznaczeniem dla T. B. z którą nie miałby pozostawać w związku. Również w takim przypadku (niepozostawania w związku z T. B.) całkowicie sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego byłoby opłacanie przez powódkę (którą powód zarządzał) wszystkich kosztów związanych z eksploatacją pojazdu. Powyższe pozostaje w sprzeczności z treścią dokumentu ubezpieczenia pojazdu z którego wynika, że za ubezpieczenie płaciła powódka. Trudno też przyjąć – pozostając w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego – by W. S. (1) nie sprawował żadnej kontroli nad podległymi pracownikami, w tak istotnych kwestiach jak wymontowanie silnika w pojeździe i zamontowania go w innym samochodzie. Świadek T. G. zeznał, że takie decyzje mógł podejmować tylko prezes zarządu. Sąd odmówił również wiarygodności zeznaniom wiarygodności zeznaniom W. S. (1), co do tego, że po 16-11-2018 r. wzywał pozwaną do odbioru pojazdu telefonicznie oraz przy użyciu komunikatorów internetowych. W tym zakresie strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów. Żaden ze świadków, w tym powołanych przez stronę powodową nie wskazał by takie wezwania do odbioru pojazdu miało miejsce. Z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego, niezrozumiałym jest dlaczego skoro W. S. (1) bezskutecznie wzywał pozwaną do odbioru pojazdu telefonicznie i wezwania te pozostały bez reakacji pozwanej nie przesłał jej wezwania na piśmie, a uczynił to dopiero po kilku latach. Brak wcześniejszego wezwania na piśmie w połączeniu z zeznaniami świadków, którzy wskazywali, że żądanie odbioru pojazdu miało miejsce dopiero we wrześniu 2021 r. czyni te zeznania W. S. (1) niewiarygodnymi. W istocie rzeczy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że pojazd faktycznie nigdy nie był w posiadaniu pozwanej a pojazdem faktycznie władała powódka, co najmniej od wypadku z dnia 16-11-2018 r. To powódka bowiem zleciła powypadkowe holowanie pojazdu (na powódkę została wystawiona faktura za holowanie), a następnie przechowywała pojazd na parkingu na swoim terenie oraz decydowała o jego dalszym losie. W szczególności powódka dokonywała oceny czy pojazd nadaje się do dalszej naprawy (jak wynika z zeznań T. B. to pracownika powódki omawiał z nią tę kwestię a o niepłacalności naprawy pojazdy informował T. B. W. S. (2)), a następnie zadysponowała pojazdem zlecając wymontowanie silnika. Ze zgromadzonego materiału wynika, że takie decyzje podejmował W. S. (1), a pozwana nie miała w nich żadnego udziału, pomimo, iż formalnie pozostawała jego właścicielem. Zeznania świadków T. B., T. G. i pozwanej wraz z dokumentami pozwalają odtworzyć wewnętrznie spójny obraz wydarzeń, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego, natomiast wersja przedstawiona przez W. S. (1), nie tylko nie znajduje potwierdzenia w osobowych źródłach dowodowych, lecz jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego.

Postanowieniem z dnia 28-03-2023 r. Sąd na podstawie przepisu art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego dla wykazania faktu jakiej wysokości czynsz najmu byłby w stanie uzyskać powód na rynku nieruchomości za najem nieruchomości zajmowanej przez pozwaną w okresie objętym żądaniem pozwu. Powyższe było wynikiem dojścia Sądu do przekonania, że roszczenie powódki o odszkodowanie za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powódki jest nieuzasadnione co do zasady.

Sąd zważył co następuje:

Powódka wywodziła swoje roszczenie z przepisów art. 224 – 228 k.c., wskazując, że przysługuje jej od pozwanej odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki, w zakresie w jakim nieruchomość była zajęta przez pojazd stanowiący własność pozwanej.

Zgodnie z przepisem art. 224 § 1 k.c. samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Stosownie do treści § 2 cytowanego przepisu jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Przepis art. 225 k.c. stanowi, iż obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Sąd aprobuje stanowisko doktryny, iż „ Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy może przysługiwać właścicielowi tylko wobec posiadacza, który bez podstawy prawnej faktycznie władał rzeczą i był w tym okresie biernie legitymowany do windykacji na podstawie art. 222 § 1 k.c. ”. (por. K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 31, Warszawa 2023, Komentarz do art. 224 i następne k.c., Legalis).

W konsekwencji należało rozważyć, czy pozwana faktycznie władała bez podstawy prawnej rzeczą powódki. Nie ulega wątpliwości, że w realiach niniejszej sprawy rzeczą powódki w powyższym rozumieniu jest nieruchomość na której od 16-11-2018 r. do 8-10-2021 r. znajdował się pojazd stanowiący własność pozwanej. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że teren w (...) Młynie na którym znajdował się pojazd pozwanej stanowił własność powódki. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie można jednak przyjąć, by pozwana faktycznie władała częścią nieruchomości powódki w zakresie w jakim nieruchomość ta była zajęta przez jej pojazd. W tym miejscu zauważyć należy, że poza przedmiotem sporu było, iż pojazd stanowił własność pozwanej. W istocie rzeczy bowiem pozwana nie kwestionowała, że nabyła pojazd od W. S. (3) a jedynie wskazywała, że na mocy uzgodnień W. S. (1) nie domagał uiszczenie ceny, z uwagi na to, że pojazd był przeznaczony dla jego ówczesnej partnerki T. B.. Ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi jednak do wniosku, że pozwana faktycznie nigdy pojazdem tym nie władała. Zarówno przed rozpoczęciem użytkowania pojazdu przez T. B., jak w okresie jego przez nią użytkowania, jak również po kolizji z dnia 16-11-2018 r. pozwana nie sprawowała nad pojazdem faktycznego władztwa. Powódka przez cały ten okres decydowała o przeznaczeniu samochodu i ponosiła wszelkie koszty związanego z jego eksploatacją. Dotyczyło to zarówno ubezpieczenia pojazdu, jak i jego serwisowania. Należy wskazać, że po zajściu kolizji z dnia 16-11-2018 r. to pracownik powódki zorganizował holowanie pojazdu i to na powódkę została wystawiona faktura za holowanie pojazdu. Nadto pojazd został przetransportowany na nieruchomość powódki w (...) Młynie na polecenie W. S. (1), a nie pozwanej. Fakt wymontowania silnika z uszkodzonego pojazdu na polecenie W. S. (1) również jednoznacznie świadczy o tym, że to powódka – w okresie kiedy pojazd znajdował się już na jej nieruchomości w (...) Młynie – pojazdem tym faktycznie władała. Skoro zatem pojazd znajdował się w okresie za który powódka dochodzi odszkodowania w jej faktycznym władaniu to nie można przyjąć by zajmowanie nieruchomości powódki przez tenże pojazd stanowiło faktyczne posiadanie przez pozwaną nieruchomości powódki w takim zakresie w jakim nieruchomość powódki zajmował pojazd. Faktycznie to bowiem powódka korzystała ze swojej własnej nieruchomości, parkując tam pojazd, który pozostawał w jej faktycznym władaniu. Reasumując w ocenie Sądu pozwana nigdy nie władała nieruchomością powódki, a zatem odpada podstawowa przesłanka do dochodzenie przez powódkę od pozwanej roszczenia odszkodowawczego za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Skoro zatem pozwana nie posiadała nieruchomości powódki to rozważenia czy co do dobrej i złej wiary należy uznać za bezprzedmiotowe. Połączenie powyższych elementów skutkowało oddaleniem powództwa w całości o czym orzeczono w pkt 1. wyroku, na podstawie wyżej powołanych przepisów.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 § 1 k.p.c. Skoro powództwo okazało się w całości bezzasadne to powódka winna zwrócić pozwanej koszty celowej obrony. W konsekwencji kosztami postępowania Sąd obciążył powódkę w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu (pkt 2. wyroku).

sędzia Tomasz Vogt-Kostecki